życie i ŻYCIE
Życie pędzi, my za nim. Tyle się dzieje, biegniemy. To praca, to dzieci, to dodatkowe zajęcia, rachunki, dom i... pandemia. Nagle wyrwani z wyścigu. Mija rok, a my coraz bardziej oddaleni od siebie. Na początku było jakoś, nawet dobrze. Chwila zatrzymania, oderwania od świata, który wciągał jak wir. Dostrzegliśmy siebie nawzajem w swoich domach...
Szkoły zamknięte, przedszkola też. My pracujemy z domu, zdalnie i cieszymy się, że tą pracę mamy, bo tak wielu ją straciło. Patrzymy na służby medyczne, lekarzy, którzy często resztką sił niosą pomoc cierpiącym. Wiadomości coraz smutniejsze, wokół nas coraz więcej śmierci, coraz bliżej jest ta niechciana, choć nieunikniona.
Zamyśleni nad sensem życia zaczynamy uciekać od ŻYCIA, bo tu bezpieczniej, ciszej i spokojniej. Strefa komfortu, z której nie chcemy wychodzić.
Wykorzystajmy ten czas na to, by na nowo przyjrzeć się sobie i rodzinie, w której przyszło nam żyć. Spójrz w oczy swojemu mężowi czy żonie i zastanów się kogo tam widzisz? Czy to ten sam człowiek, któremu przysięgałeś wiele lat temu? A może jeszcze wspanialszy? Przyjrzyj się temu, to ważne.
Czasem to, co dostrzeżemy potrafi przerazić, przerosnąć i jedyne czego pragniemy, to uciec.Jednak i Ty zdajesz sobie sprawę z tego, że to pozorne rozwiązanie. Niestety nie ma uniwersalnych rad i gotowych recept na lepsze małżeństwo, szczęśliwą rodzinę czy dobre relacje z przełożonymi.
Jestem przekonana, że Pan Bóg ma dla każdego z nas wspaniały Plan i to pozwala mi każdego dnia powstawać i szukać tej drogi, która prowadzi do Zbawienia. Ta droga, choć najprostsza z możliwych, zakłada nieustanne podnoszenie się z upadków i szukania najlepszych rozwiązań. To droga, na której wciąż muszę przełamywać stare schematy, pokonywać swoje słabości i iść ucząc się miłości.
Bywają chwile, że nie wiem gdzie jestem, gubię się, poddaję rozpaczy. Jednak ŻYĆ oznacza powstać. Kiedy nie wiem jak, modlę i się i proszę o pomoc. Pan Bóg wielokrotnie stawiał na mojej drodze ludzi, którzy wyciągali dłoń i szli ze mną, czasem prowadząc za rękę zabierając ciężar, który przyciskał do Ziemi. Za każdego z tych ludzi codziennie dziękuję. To oni podnoszą mnie na duchu, kiedy mój już omdlewa. To z wdzięczności Panu Bogu za cuda w naszym życiu powstała ta strona. Dziś spokojniej patrzę w przyszłość, bo słowa: "Nie lękaj się" nieustannie wybrzmiewają w moich uszach i w sercu. Ty też się nie bój, zaufaj i razem ze mną się módl, a jak trzeba, daj się wziąć za rękę... I pamiętaj ŻYJ!
Czytaj więcej
